نمی خواهم بمیرم

نمی خواهم بميرم ، با كه بايد گفت ؟

كجا بايد صدا سر داد ؟

                                در زير كدامين آسمان ،

                                             روی كدامين كوه ؟

                             كه در ذرات هستی رَه بَرَد توفان اين اندوه 

                              كه از افلاك عالم بگذرد  پژواك اين فرياد ! 

كجا بايد صدا سر داد ؟

فضا خاموش و درگاه قضا دور است

زمين كر ، آسمان كور است

نمی خواهم بميرم ، با كه بايد گفت ؟

         اگر زشت و اگر زيبا

                                  اگر دون و اگر والا

                                                         من اين دنيای فانی را

هزاران بار از آن دنيای باقی دوست تر دارم .

به دوشم گرچه بار غم توانفرساست

وجودم گرچه  گردآلود سختی هاست

نمی خواهم از اين جا دست بردارم  !

تنم در تار و پود عشق انسانهای خوب نازنين بسته است .

دلم با صد هزاران رشته ، با اين خلق

                          با اين مهر ، با اين ماه

                                                  با اين خاك با اين آب ...

                                                                              پيوسته است .

مراد از زنده ماندن ، امتداد خورد و خوابم نيست

    توان ديدن دنيای ره گم كرده در رنج و عذابم نيست

   هوای همنشينی با گل و ساز و شرابم نيست .

  جهان بيمار و رنجور است .

دو روزی را كه بر بالين اين بيمار بايد زيست

اگر دردی ز جانش برندارم ناجوانمردی است .

نمی خواهم بميرم تا محبت را به انسانها بياموزم

بمانم تا عدالت را برافرازم ، بيفروزم

خرد را ، مهر را تا جاودان بر تخت بنشانم

به پيش پاي فرداهاي بهتر گل برافشانم

چه فردائي ، چه دنيائي !

    جهان سرشار از عشق و گل و موسيقی و نور است ...

نمی خواهم بميرم ، اي خدا  !

                          ای آسمان  !

                                                 ای شب  !

نمی خواهم

             نمی خواهم

                          نمی خواهم

                                     مگر زور است ؟

پسر نوح به خواستگاري دختر هابيل رفت .
دختر هابيل جوابش کرد و گفت : نه ، هرگز ؛ همسري ام را سزاوار نيستي ؛
تو با بدان نشستي و خاندان نبوتت گم شد .
تو هماني که بر کشتي سوار نشدي . خدا را ناديدده گرفتي و فرمانش را .
به پدرت پشت کردي ، به پيمان و پيامش نيز .غرورت ، غرقت کرد .
ديدي که نه شنا به کارت آمد و نه بلندي کوه ها !
پسر نوح گفت : اما آن که غرق مي شود ، خدا را خالصانه تر صدا مي زند ،
تا آن که بر کشتي سوار است .
من خدايم را لابه لاي توفان يافتم ، در دل مرگ و سهمگيني سيل .
دختر هابيل گفت : ايمان ، پيش از واقعه به کار مي آيد .
در آن هول و هراسي که تو گرفتار شدي ، هر کفري بدل به ايمان مي شود .
آن چه تو به آن رسيدي ، ايمان به اختيار نبود ، پس گردني خدا بود که گردنت را شکست .
پسر نوح گفت : آنها که بر کشتي سوارند ، امنند و خدايي کجدار و مريز دارند
که به بادي ممکن است از دستشان برود .
من اما آن غريقم که به چنان خداي مهيبي رسيدم
که با چشمان بسته نيز مي بينمش و با دستان بسته نيز لمسش ميکنم .
خداي من چنان خطير است که هيچ توفاني آن را از کفم نمي برد .
دختر هابيل گفت : باري ، تو سرکشي کردي و گناهکاري .
گناهت هرگز بخشيده نخواهد شد .
پسر نوح خنديد و خنديد و خنديد و گفت : شايد آنکه جسارت عصيان دارد ،
شجاعت توبه نيز داشته باشد .
شايد آن خدا که مجال سر کشي داد ، فرصت بخشيده شدن هم داده باشد !
دختر هابيل سکوت کرد و سکوت کرد و سکوت کرد
و آنگاه گفت : شايد ، شايد پرهيزگاري من به ترس و ترديد آغشته باشد ،
اما نام عصيان تو دليري نبود . دنيا کوتاه است و آدمي کوتاه تر .
مجال آزمون و خطا اين همه نيست .
پسر نوح گفت : به اين درخت نگاه کن . به شاخه هايش .
پيش از آنکه دست هاي درخت به نور برسند .
پاهايش تاريکي را تجربه کرده اند . گاهي براي رسيدن به نور بايد از تاريکي عبور کرد .
گاهي براي رسيدن به خدا بايد از پل گناه گذشت .
من اين گونه به خدا رسيدم .
راه من اما راه خوبي نيست .
راه تو زيباتر است ،
راه تو مطمئن تر ، دختر هابيل !
پسر نوح اين را گفت و رفت . دختر هابيل تا دور دستها تماشايش کرد و
سالهاست که منتظر است و سالهاست که با خود مي گويد :
آيا همسريش را سزاوار بود !

خداحافظ گل لادن تموم عاشقا باختن

ببین هم گریه هام از شب چه زندونی برام ساختن

خداحافظ گل پونه گل تنهای بی خونه

لالایی ها دیگه خوابی به چشمونم نمیشونه

یکی با چشمای نازش دل کوچیکمو لرزوند

یکی با دست ناپاکش گلای باغچمو سوزوند

تواین شبهای تو در تو خداحافظ گل شببو

هنوز اوار تنهایی داره میباره از هر سو

خداحافظ گل مریم گل مظلوم پردردم

نشد با این تن زخمی به اغوش تو برگردم

نشد تا بغض چشماتو به خواب قصه بسپارم

از این فصل سکوت و شب غم بارون رو بردارم

نمیدونی چه دلتنگم از این خواب زمستونی

تو که بیدار بیداری بگو از شب چی میدونی

تو این رویای سردرگم خداحافظ گل گندم

تو هم بازیچه ای بودی تو دست سرد این مردم

خداحافظ گل پونه که بارونی نمیتونه

طلسم بغض رو برداره از این پاییز دیوونه

به نام باقی بدون فنا

وقتی از غربت ایام دلم میگیرد

مرغ امید من از شدت غم می میرد

دل به رویای خوش خاطره ها می بندم

باز هم خاطره ها دست مرامی گیرند