پسر نوح به خواستگاري دختر هابيل رفت .
دختر هابيل جوابش کرد و گفت : نه ، هرگز ؛ همسري ام را سزاوار نيستي ؛
تو با بدان نشستي و خاندان نبوتت گم شد .
تو هماني که بر کشتي سوار نشدي . خدا را ناديدده گرفتي و فرمانش را .
به پدرت پشت کردي ، به پيمان و پيامش نيز .غرورت ، غرقت کرد .
ديدي که نه شنا به کارت آمد و نه بلندي کوه ها !
پسر نوح گفت : اما آن که غرق مي شود ، خدا را خالصانه تر صدا مي زند ،
تا آن که بر کشتي سوار است .
من خدايم را لابه لاي توفان يافتم ، در دل مرگ و سهمگيني سيل .
دختر هابيل گفت : ايمان ، پيش از واقعه به کار مي آيد .
در آن هول و هراسي که تو گرفتار شدي ، هر کفري بدل به ايمان مي شود .
آن چه تو به آن رسيدي ، ايمان به اختيار نبود ، پس گردني خدا بود که گردنت را شکست .
پسر نوح گفت : آنها که بر کشتي سوارند ، امنند و خدايي کجدار و مريز دارند
که به بادي ممکن است از دستشان برود .
من اما آن غريقم که به چنان خداي مهيبي رسيدم
که با چشمان بسته نيز مي بينمش و با دستان بسته نيز لمسش ميکنم .
خداي من چنان خطير است که هيچ توفاني آن را از کفم نمي برد .
دختر هابيل گفت : باري ، تو سرکشي کردي و گناهکاري .
گناهت هرگز بخشيده نخواهد شد .
پسر نوح خنديد و خنديد و خنديد و گفت : شايد آنکه جسارت عصيان دارد ،
شجاعت توبه نيز داشته باشد .
شايد آن خدا که مجال سر کشي داد ، فرصت بخشيده شدن هم داده باشد !
دختر هابيل سکوت کرد و سکوت کرد و سکوت کرد
و آنگاه گفت : شايد ، شايد پرهيزگاري من به ترس و ترديد آغشته باشد ،
اما نام عصيان تو دليري نبود . دنيا کوتاه است و آدمي کوتاه تر .
مجال آزمون و خطا اين همه نيست .
پسر نوح گفت : به اين درخت نگاه کن . به شاخه هايش .
پيش از آنکه دست هاي درخت به نور برسند .
پاهايش تاريکي را تجربه کرده اند . گاهي براي رسيدن به نور بايد از تاريکي عبور کرد .
گاهي براي رسيدن به خدا بايد از پل گناه گذشت .
من اين گونه به خدا رسيدم .
راه من اما راه خوبي نيست .
راه تو زيباتر است ،
راه تو مطمئن تر ، دختر هابيل !
پسر نوح اين را گفت و رفت . دختر هابيل تا دور دستها تماشايش کرد و
سالهاست که منتظر است و سالهاست که با خود مي گويد :
آيا همسريش را سزاوار بود !